BÜYÜDÜKÇE

Nasıl da çirkinliklere bürünüyoruz günden güne.

Nasıl da kaybediyoruz masum yüzümüzü.

Sonra, insanlara değer vermeyi hata belliyoruz.

Nasıl da uzak kalıyoruz böylece ruhumuzdan.

Bir de kalkıp utanmadan büyüdüğümüzü sanıyoruz.

İnsanlara değer verecek kadar büyük bir yüreğin varken,

insan değerini hata görünce büyüyor muyuz sence?

Hiç sanmıyorum 
bu sevgisizliğin büyüklükle bir ilgisi olduğunu.

Üstesinden gelemediğimizi kimse anlamasın diye

kılıflar uyduruyoruz sadece.

Büyüklüğü yıllarda arıyor, 

olgunluğu yaşamış olmakta sanıyoruz.

Sonradan olanları da büyüklenmek için kullanıyoruz.

Nasıl da kaybediyoruz kendimizi böylece.