DÖNEMEDİM

Öyle zamanlarım oldu ki 

benimdi vaktimin tüm hâkimiyeti.

Gidişlerim oldu
milyonlarca düşünce kadar uzağa.

Sabahları kendime uyanır, 

kendimle sohbet ederdim.

Biraz beyaz peynir, 

reçel ve bal koyar küçük tepsime
gülüşürdüm günle.

Radyomda çalan şarkılar içime işlenirdi adeta.

Uzanır boylu boyunca seyrederdim şehrini kâinatın.

Kulağımda en güzel melodilerimle yürüyüşlere çıkar, 

gülüşürdüm sokaklarıyla şehrin.

Uyanırdım, saman kâğıtlarım masamda.

Geceden boynu bükük mumlarım olurdu.

Satır satır kelimelerim ortalıkta dolanır 

ve kucak açardı evim bana.

Günün akşama kavuşmasını seyrederdim penceremden.

Bir fincan kahvem 
ve küçük masamda gülüşen kalemimle.

Benimdi tüm yaşamım, 

aldığım nefes ve alamadığım tüm güzellikler,

gözlerimin önünde benimdi hayatım.

Ağır ağır üzerime dökülen sular 

kapısı açık bir banyoda buluşurdu benimle.

Örtmek zorunda kalmadığım perdelerim,

kısmak zorunda olmadığım radyomun sesi hep benimdi.

Katılmak zorunda olduğum toplantılarım, 

mecburi birleşmelerim yoktu benim.

Melodilerim, ağacın dönüşümünden kucağıma düşerdi

ve benimdi melodilerim.

Sonrasında gitmek zorunda kalan bedenim 

ve evimde kalan ruhumla

şimdiye toplantılar içindeyim inil inil.