Koşar adım geldi fırtına,
soluksuzdu sıcaklığı çalan hırsız.
Zafer çığlıklarını duyuyordum soğuk askerlerin
ve üşüyordu çocuklarım.
Uzanan olmadı minik ellere,
eller çaresizdi ne yazık.
Uykudaydı iyilikten gözleri kapanan,
oyski üşüyordu çocuklarım.
Kin değil, öfke değil zulme sebep,
aklı yitiklerin zafer,
güç merakı sadece.
Birkaç parça çıkar uğruna
üşüyordu çocuklarım.
Beyazı, siyahı insan elleri
kırmızıya boyandı ne yazık.
Rengine kördüğüm akılsızlar,
üşüyordu çocuklarım.
İyilik daim olur lakin
kötüsü de yok değil ellerin.
Sen uykularında gülümseye dur,
titriyor bu çocuklarım.
Aldanmış birkaç minik akıl,
soğukta kalmış ne yazık.
İyilik derdine de bu yaptığın,
alıyordu can ne yazık.
Kokusunu severim soğukların,
rengi belli her daim.
Dolusunu severim sıcakların,
boşu sığınakta çaresiz.
Zafer var ki can almadan,
mutluluk var ki kör olmadan,
birkaç parça çıkar olunca
üşüyor hep çocuklarım.
Minik eller cesur çok,
ağlıyor da soğuktan.
Koca eller çaresiz,
ses vermiyor korkudan.
Abdal doldu bu çöller,
aptal oldu korkağı.
Soğuklara çare olan
sıcak korkar yağmurdan.
Uykusundan mutlu yüzler,
tutkusundan soğukta asker.
Herkesin bahanesi var da
üşüyordu çocuklarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder